نوشته هاي يک بيگانه

نوشتن!.اي دوستِ قديمي

باز به سراغ من بيا، مادامي که زنده ام.

در چشمانم برق بزن و در انگشتانم رخنه کن تا اين ساعات نيلي رنگ وحشتِ خود را در نگاهم بشويند.

نوشتن! اي دوست قديمي 

باز به خواب هايم وارد شو.و مرا به يادم بيار ،مادامي که زنده ام.

روي موهايم برقص و در گوش هايم بخند تا اين قوانينِ بد رنگ ،خستگيِ خود را از من برُبايَند.

بگذار تمام رنگ هاي سرخ جهان را در گلبرگ هاي يک خاطره پر رنگ کنم،

و مادامي که زنده ام مثل تَرَکِ تبر بر پيکر درخت ماندگار باشم.

آيدا گلبادنژاد

"عشق در هر ساعتي جدي ترين اشتغالات را بر هم ميزند و گاهي براي لحظه اي حتي بزرگترين اذهان را فلج ميکند. عشق بدون هيچ درنگي. در مذاکرات دولت مردان و تحقيقات فضلا اختلال ايجاد ميکند. عشق ميداند چگونه يادداشت هاي عشقي و گيسوان خود را حتي به داخل مجموعه ي اسناد وزارتي و دست نوشته هاي فلسفي بلغزاند.

بايد تعجب کنيم که چگونه موضوعي که جنان نقش مهمي در زندگي بشر بازي ميکند تاکنون تقريبا به کلي مورد بي اعتنايي فلاسفه بوده است، و به شکل ماده اي خام و نازپرورده در برابر ما قرار دارد!

چرا اين همه سرو صدا و هياهو؟ چرا اين همه اضطرار ، داد و قال، دلشوره و تقلا؟!.چرا چنان چيز بي اهميتي بايد چنين نقش مهمي بازي کند؟ اين جا هيچ چيز بي اهميتي وجود ندارد.هدف غايي تمام روابط عشقي واقعا مهمتر از تمامي ديگر اهداف زندگي انسان است" تا اينجا شوپنهاور حرفايي رو ميزنه که قبولشون داشتم ولي در اخر هدف غايي و بسيار مهم روابط و عشق رو آفرينش نسل بعد حساب ميکنه.

من فکر نميکنم مهمترين وظيفه و هدف انسان از عشق ساختن نسل بعدش باشه. چون من حتي علاقه اي به بچه دار شدن هم حس نميکنم!! براي من که عضوي از همين جامعه ي بشريت هستم هدف از عشق حتمن درک شدن متقابل و لذت بردن خواهد بود ، لذت از لحظه هاي نفس کشيدن نه حتي لذت هاي جنسي، لذت از زنده بودن و بيشتر اينکه عشق تلخي رو ازت بکشه بيرون. اين حرف من، فکر من، باور من تو اين روزه.که فکر نميکنم هرگز عوضش کنم!